صفحه اول
توضیح: سال های ۸۹ و ۹۰ میلادی حزب کمونیست ایران شاهد طرح کامل بحث هائی از جانب منصور حکمت تحت عنوان "کمونیسم کارگری" بود. این بحث، هنگامی که به نقد از کومه له تسری یافت با عکس العملی از جانب کمیته رهبری کومه له (ک.ر.) روبروو شد که برای سنگری بندی در مقابل "نفی کومه له" به عقب مانده ترین شیوه های تشکیلاتی و نظرگاه های سیاسی اتکا داشت. در آن زمان بخش بزرگی از تشکیلات کومه له، با نقطه عزیمت های متفاوت، در مقابل ک.ر. ایستاد. اسناد این جدال ها منتشر شده اند. آنچه در اینجا میخوانید بخشی نوشته ها، اسناد و نامه هائی است که طی این مدت خطاب به رفقای مختلف نوشته ام. در این دوره من، علاوه بر عضویت در کانون کمونیسم کارگری، در پست دبیر کمیته مرکزی و بعدا عضو دفتر سیاسی کار کردم. انتشار این نامه ها و نوشته ها میتواند تصویری ابژکتیو تر از کشاکش های آن دوره را بدست بدهد.

نامه به کمیته رهبری کومه له در مورد مصاحبه با رهبران و فعالین کارگری

شماره: د - ٩٤٣

تاریخ: ٩/٨/٩٠

رفقای عزیز ک.ر. کومه له

با گرمترین درودها،

اخیرا که به نشریات کومه له نگاه میکردم متوجه شدم که صدای انقلاب ایران و نشریات کومه له با تعدادی از رفقای کارگر شناخته شده در سطوح مختلف مصاحبه میکند و یا نوشته هائى از آنها را چاپ مینماید. این رفقا اکثرا کسانى هستند که فى الحال بنا به دلایل امنیتى از ایران خارج شده اند و یا در خارج و یا در اردوگاههای کومه له بسر میبرند. مثلا رفیق جلال که هم اکنون عضو مشاور ک.م کومه له هم هست. آنچه که در این مصاحبه ها جلب توجه میکرد این بود که این رفقا عموما با نام مستعار معرفى میشوند.

من خواهان آنم که این رفقا همگى با نام و مشخصات واقعى خود مورد مصاحبه قرار گیرند و نوشته های آنها به نام خودشان چاپ شود. دلیل این امر بسیار روشن است ما رهبران کارگری و کارگران شناخته شده را حق نداریم از موقعیت شان بهمین عنوان محروم کنیم. محروم کردن اینها مساوی تبدیل کردن آنان به نویسندگان درجه سوم حزب است. دلایل امنیتى فقط جائى میتواند مورد قبول واقع شود که بوضوح کسان دیگر را با خطر فوری روبرو سازد. تازه در این صورت تکش باید اقداماتى را به مورد اجرا درآورد که طى مدت کوتاهى این مشکل برطرف شود و این رفقا امکان داشته باشند که با نام خود حرف بزنند. گمان میکنم روشن باشد که دادن میکروفون رادیو بدست کارگر شناخته شده و یا نوشتن هر سطر از طرف این رفقا برای نشریات ما از هزار کمپین که در آن مرتبا بگوئیم کومه له باید کارگری شود موثرتر است. اصولا کارگری شدن کومه له یکى از معانیش همین است.

خواستم توضیح دهم که از نظر من این امر نه یک مسئله فنى بلکه مسئله ای سبک کاری یا بگویم سیاسى است. من این مسئله را تلفنى با رفیق رحمان حسین زاده هم مطرح کردم که قبول داشت، در هرحال خواستم رسما از شما بخواهم که به این مسئله توجه کنید. روال کار از این پس باید براین باشد که کارگرانى که از زیر کنترل جمهوری اسلامى خارج میشوند على القاعده بنام خود مورد خطاب قرار میگیرند و معرفى میشوند مگر اینکه تکش دلایل محکم امنیتى برای منع کردن حزب از این کار داشته باشد که چنین دلایلى باید به اطلاع و تایید ک.ر کومه له رسیده باشد و کمیته اجرائى یا دبیر ک.م. حزب از این امر مطلع گردیده باشد. و بعلاوه تکش برنامه خود برای از پیش پا برداشتن این مانع و زمانبندی آنرا روشن کرده باشد.

در هرحال لطفا هرچه زودتر وضعیت رفیق جلال و منصور (که در کردستان است) را در این رابطه روشن کنید و حداکثر ظرف دو هفته از تاریخ دریافت این نامه تکش باید وضعیت کلیه رفقائى را که از شهر خارج شده اند را نیز روشن کرده، به تایید ک.ر. برساند و مرا از نتیجه آن مطلع نمائید.

با درود مجدد

دبیر کمیته مرکزی

کورش مدرسى

رونوشت:

تکش